Bazı insanlar vardır, onları hatırlamak için, ölüm yıldönümü olmasını beklemezsiniz. Çünkü öyle insanlar kocaman bir toplumun hem zihninde hem de yüreğinde sevgi dolu izler bırakan insanlardır.
İstanbul’da öğretmenliğimin ilk yılı. Maltepe ilçesinde sevgili Doğan Cüceloğlu hocamızın bir seminerine katıldım. Seminere ara verildiğinde kendisi salonda en öndeki koltuk sırasında oturmuş yanındakilerle sohbet etmekteydi. Yanına gittim. Kendimi şu sözlerle tanıttım:
“Hocam ben Ankara Üniversitesi’nden Üstün Dökmen’in öğrencisiyim. Sizi tanımaktan çok mutlu oldum.” Sevgili Doğan Cüceloğlu tebessüm ederek yüzüme baktı. Sonra dudaklarından hızlıca şöyle bir cümle çıkarken hafif bir sesle gülümsüyordu. Bir eliyle de omzuma dokunarak:
“Hımmm o zaman sen benim torun oluyorsun !”
Onun güldüğünü görünce ben de güldüm. Bir an için aynı anda gülmüştük. Tek bir cümleyle, zarif bir mizahla sevgisini her insanla olduğu gibi benimle de paylaşmıştı. O an çok daha iyi anlamıştım. Neden milyonların saygı ve sevgiyle andığı bir insan olduğunu. Sevgili Doğan Cüceloğlu hocamız, ışıklar içinde uyusun huzurla….
